یادگیری الکترونیکی (مجازی) رویکردی نوین در آموزش است که برای فراگیران امکان یادگیری در هر زمان و در هر مکان را فراهم می‌نماید. در سال های اخیر، تجربیات ارزشمندی در زمینه یادگیری الکترونیکی شکل گرفته که همراه با پیچیدگیهای آموزشی، فرهنگی، حقوقی، نظارتی، فنی و زیرساختی بوده است.

این شیوه مدرن آموزشی فرآیندی چند جانبه و متعامل بین اعضای کلاس (یاددهنده و یادگیرنده) بوجود می آورد بطوریکه استاد درس نقش محوری مانند آموزش سنتی نداشته بلکه تنها جزئی از کلاس محسوب می گردد و ساختار هرمی کلاس های سنتی به ساختاری یکنواخت در این شیوه آموزشی تبدیل میشود.

به کوتاه سخن دانشجویان در این شیوه آموزشی عاملیت و تعامل بسیار بیشتری در کلاس نسبت به شیوه های قدیمی دارند.

ظرفیت سازی انسانی، سازمانی و مدیریتی در پیکره نظام یادگیری الکترنیکی کشور نیازمند رفع چالش های ناشی از عدم تعریف، ادبیات و مقررات یکسان و لزوم احیای برداشت های مشترک از نقشهای نوین تربیتی و آموزشی همراه با کاربرد فناوری اطلاعات و ارتباطات در طراحی آموزشی و برنامه های درسی می‌باشد.

بهره گیری از فناوری اطلاعات در حوزه آموزش نیازمند استانداردهای نظام یادگیری الکترونیکی است. در این راستا نظر به اهمیت و ضرورت ارتقای کیفیت آموزش عالی، به منظور افزایش بهره وری در حوزه نوسازی نظام آموزشی و بهره گیری از ابزارهای نوین آموزشی به ویژه یادگیری الکترونیکی و همچنین تجهیز، راه اندازی و استفاده از مراکز آموزش عالی الکترونیکی ، نظام نامه ای بر این اساس تدوین باید گردد که این مهم توسط وزارت علوم و تحقیقات و فنآوری محقق گردیده است.